Een leidraad in dromen

De tijd waarin we nu leven houdt me in zijn greep. Zekerheden zijn aan het wankelen gebracht en er heerst ongenoegen, onrust en angst. Al jaren draag ik het mantra: ‘Relax, nothing is under control’ als een luchtige waarheid met me mee, maar ik merk dat ik steeds meer moeite heb me te ontspannen en vertrouwen te houden. De coronacrisis en steeds scherpere tweedeling in de maatschappij. Het veranderende klimaat. Druggerelateerd geweld. Roeptoeterende politici. Ik betrap mezelf erop dat ik er moedeloos van word en me soms werkelijk afvraag hoe wij hier als mensheid nog uit gaan komen? En zelfs of we dat nog wel verdienen? Ja, ik weet dat de meeste mensen deugen, maar juist hen hoor en zie ik steeds minder. Laat ik mij zelf wel horen en zien? Of ben ik beperkt door vrees?

Contact met de dromenwereld

Binnen de draaikolk van opeenvolgende crises, raak ik langzaam het contact met de dromenwereld kwijt. Bij het wakker worden ontglippen de dromen me en herinner ik me alleen nog vage beelden van nare achtervolgingen, onoplosbare puzzels of vieze toiletten. Maar dan heb ik ineens een heldere droom. Zomaar binnen de kleine tien minuten van een ochtend-snooze.

Ik trek hardnekkig zwarte draden uit een weefsel dat uiteen valt. Ik blijf maar trekken. Dan zie ik tussen al die zwarte draden opeens een witte draad lopen. De kern van het garen. Deze witte draad mag niet los raken weet ik, want dan verliest het weefsel alle samenhang.

Metafoor voor de tijdsgeest

In alle eenvoud is deze droom een metafoor voor onze tijdsgeest. Het beeld staat voor mij symbool voor het uiteenrafelen van onze maatschappij, onze zekerheden. Hoe er (ook door mijzelf) aan alle kanten wordt getrokken. De chaos die volgt, laat alle samenhang verdwijnen. Maar in de kern van ons bestaan loopt die ene witte draad. Een leidraad die richting en vertrouwen geeft en verbindt.

Zowel binnen mijn kleine leventje als voor het grote geheel, geeft deze leidraad mij hoop. Want ik heb geen antwoorden, geen oplossingen. Ik weet het ook even niet meer, maar ik voel aan alles dat ik deze draad vast moet houden. Dat ik deze lijn moet volgen. Ik voel ‘m door mijn lijf lopen, door mijn voeten de aarde in gaan en door mijn hoofd naar de hemel reiken. Ik kan ‘m bijna fysiek vastpakken die lijn. Het geeft me rust en richting. Ik weet weer wie ik ben.

Eigen antwoord

Op de vraag wie of wat deze draad representeert heeft elk van ons vast een eigen antwoord. Maar dat we die draad niet mogen laten schieten, is een opdracht aan ons allemaal. Als bewoners van deze aarde is het immers onze menselijkheid die ons bindt. Laten we dat niet verliezen.

Als je geraakt bent door mijn verhaal en jij je ook wat verloren voelt in deze woelige tijd, gebruik mijn droom dan als een oefening. Bijvoorbeeld door je met gesloten ogen die witte draad voor te stellen. Waar is de witte draad voor jou te vinden? Waar is het licht en vrij? Welke ontmoetingen doen je goed en laden je op? Als je in de natuur bent, wat brengt je dat? Wat helpt je ontspannen en wat inspireert? Waar wil jij trouw aan zijn? In alle onzekerheid zijn dit de dingen die voor jou een leidraad kunnen zijn.

Of ga fysiek aan de slag. Wanneer je onrustig bent of veel in je hoofd zit met allerlei zorgen of gedachten, richt je dan op je lichaam. Zet je voeten stevig op de grond en voel de aarde onder je. Laat die witte draad een loodlijn vormen tussen je kruin, je bekken en je voeten. Doe oefeningen om goed in je lijf te komen en te blijven, dansen, lichaamswerk, sport… Richt je op het kleine en tastbare om je heen: de mensen waar je van houdt, je huis, je tuintje, jezelf. Voel in je lijf hoe je via die witte draad verbonden bent met het grotere geheel.

De draad van Ariadne

Als laatste deel ik een stukje van een Griekse mythe: ‘De draad van Ariadne’. In dit oerverhaal vormt het volgen van een draad de uitweg voor iemand die verdwaald is.

Ariadne, een koningsdochter, helpt de held Theseus het hoofd te bieden aan de gevaarlijke Minotaurus; een man met de kop en de staart van een stier. De Minotaurus is opgesloten in een speciaal voor hem ontworpen doolhof: het labyrint. Wie eenmaal dit labyrint binnen gaat, komt er nooit meer uit. Ariadne geeft Theseus een zwaard en een kluwen wol. Terwijl Theseus het labyrint betreedt, wikkelt hij de wollen draad af. Zo loopt hij steeds verder het labyrint binnen waar de Minotaurus huist. Theseus doodt de Minotaurus met het zwaard en door de draad van Ariadne te volgen, vindt hij zijn weg weer terug.

Door: Esther van Nieuwburg