Dromen kunnen door hun directe, beeldende vertelvorm soms zeer confronterend zijn. Zeker als het gaat over het meest dierbare in je leven; je kinderen. Het is dan van belang te beseffen dat je die heftige beelden niet letterlijk hoeft op te vatten, maar dat er wel werk aan de winkel is. Iets in je leven schreeuwt om aandacht.
Schuldgevoel
Voor mij zijn de meest confronterende dromen, de dromen waarin mijn kinderen geweld wordt aangedaan. Deze dromen hebben mij door de jaren heen zowel geschokt als wakker geschud. Zij toonden mijn donkere kant op ongefilterde wijze en deden een beroep op mijn liefde en compassie. Dankzij deze dromen ben ik een betere moeder geworden.
Mijn jongste dochter ligt op de grond en rolt heen en weer, heen en weer, slap als een sliert deeg. Niet uit haar eigen wil, maar door mij. Het constante rollen maakt dat haar hoofd er langzaam af draait. Het zit nog maar met een dunne draad vast als ik ten slotte zeg dat het moet stoppen. Ik wil dat ze blijft leven en voel me schuldig dat ik het zover heb laten komen.
Schreeuwen
Ik denk dat vele moeders het herkennen dat het moederschap, hoe gewenst ook, je plots overvalt en je met vallen en opstaan moet leren wat het inhoudt om moeder te zijn. Bij mij was dat niet anders. Als nieuwe, onervaren moeder heb ik mij vaak onmachtig gevoeld tegenover die kleine, maar o zo krachtige levens die mij waren toevertrouwd; mijn prachtige dochters. Vol energie en branie dreven ze mij soms tot wanhoop. Ik zou graag vertellen hoe pedagogisch verantwoord ik al die brandjes heb geblust, maar de waarheid is, dat ik van tijd tot tijd echt verschrikkelijk boos werd. Dan schreeuwde ik en probeerde hen zo tot de orde te roepen. Met wisselend succes overigens. Na zo’n ontploffing schaamde ik mij en bezwoer het nooit meer zo ver te laten komen…tot een volgende keer. Dan krijg ik deze droom:
Ik zit in een film, maar bekijk deze tegelijkertijd ook op tv. Ik ben daar met mijn dochters en weet dat zij aan het einde van de film worden gedood. Ik kan dat niet tegenhouden, want zo is nu eenmaal het verhaal. De film gaat verder. Over mensen die steeds nonchalanter en wreder worden in hun gedrag met als eindresultaat het per ongeluk, maar zonder wroeging, doodschieten van mijn dochters.
De droom laat zien waarin ik ben verstrikt. Een film waar ik middenin zit, maar waar ik ook van een afstandje naar kan kijken. Een film waarin mijn kinderen worden gedood. De droom werkt als een schok als ik besef dat het over mijn eigen gedrag naar mijn dochters gaat en dat het in de droom niet om de fysieke dood gaat van mijn dochters, maar om de dood van hun spirit.
Ommekeer
Ik herkende in mijn dagelijks leven, dat ik steeds meer toeliet dat ik boos werd en ging schreeuwen in plaats van uit de situatie te stappen. En ook dat ik dat steeds vaker bagatelliseerde. Als ik dit gedrag niet stopte zou het resulteren in de ‘dood’ van mijn dochters. Zover heb ik het niet laten komen. Er is gelukkig altijd de mogelijkheid tot inzicht, tot ommekeer. Ik ben letterlijk gestopt met schreeuwen en zette daarmee de weg open naar verzachting. Naar gesprek en aanvaarding. Naar een lichter leven.
Mijn oudste dochter zit in een huisje te tekenen als er een heks aan komt. Ik bescherm mijn dochter tegen de heks door de heks een nieuwe bezem te geven.
Deze droom toont de twee facetten van mijn moederschap; de beschermende moeder en de valse heks. Het besef dat ik beide ben, heeft mij de heksenkant doen aanvaarden. Ja, ik vecht voor mijn kinderen en zal hen tot elke prijs beschermen tegen het kwaad, hier in de vorm van een gemene heks. Maar de waarheid is, dat ik af en toe zelf ook ben als een heks. Pas toen ik dat inzag kon ik het ombuigen.
In de droom geef ik de heks een nieuwe bezem. Een bezem is de manier waarop een heks door het leven gaat. Zo heb ik ook mijzelf ‘een nieuwe bezem’ gegeven en me anders door het leven leren bewegen. Door anders om te gaan met mijn woede en onmacht. En te accepteren dat mijn kinderen me verschrikkelijk lief zijn, maar dat ik ze af en toe ook wel achter het behang wil plakken. Zo kreeg de heks in mij de ruimte en werd zij ontspannen en veel milder.
Gezegend
De dromen waar ik hier over schrijf zijn vele jaren oud. De heks in mij is nu een oude, gekke tante, die volop lacht, praat en knuffelt met haar kinderen…en ze af en toe flink tot de orde roept. Ik ben een gezegend mens.
Door: Esther van Nieuwburg
Een oude droom van 3 maart 2010.
Droom over mijn kinderen, zoon Guyon die nog een baby was of iets wat daar op leek, omdat hij in een kleine kinderwagen lag. Maar juist ik moest ergens heen met veel haast en werd ontzettend boos op hem, omdat hij mij tegenwerkte. Ik weet zelf ook niet precies hoe het in elkaar zit. Ik werd er gek van en begreep gewoon niet waarom ik zo boos werd. Esmee was aan mijn zijde en die was groter, maar nog een kind. Ook Guyon kwam terug als een groter kind, maar de ruimte was zo vreemd, ik moest een hele grote oversteek maken om erdoor te komen. Ik had het gevoel dat de vader van mijn kinderen er ook steeds was.
In de droom lijkt mijn zoon vervormd. Er is ondertussen zoveel meer gebeurd. Ik denk dat op dat moment toen mijn beeld verwrongen was door ernstig ziekzijn. Dat er in mijn onbewuste iets verdrongen was toen zij klein waren komt wel duidelijk naar boven in de droom. Nu 10 jaar later kan ik er beter bij, de emotie boosheid, onmacht en verdriet. Het lijkt ook door de oversteek die ik moest maken, dat ik mij door iets heen moest werken. Een poel van emoties die dus ver weg leek. Ik vraag mij nu af: kon ik op dat moment wel deze grote oversteek maken? Er schemert nog iets daar in die grote oversteek. Ook dat mijn zoon van heel klein baby’tje naar normaler formaat groei plots was teruggekomen bevreemde in de droom.
Lieve droomgroet,
Dory
Hallo Esther,
Dank voor deze duiding. Het raakte mij diep om zo naar deze droom te kijken. Het water in de droom was een soort poel, ondiep en rondachtig van vorm. De emoties van het moederschap zijn eigenlijk altijd een facet dat je steeds meer leert wegslijpen naarmate je geestelijk volwassen wordt. Maar eigenlijk voel ik mij nu meer moeder in de ‘diepte’ als toen. Het drukke leven met kinderen, werk en huishouden vergen vaak teveel om bij het moederschap soms stil te staan. Eigenlijk weet en wist ik niet wat er ging gebeuren en het heeft mij alleen veel leermomenten gegeven waar ik zeer dankbaar voor ben.
Lieve droomgroet,
Dory
Hallo Dory
Dank je wel. Het was best spannend om deze blog te publiceren, dus fijn als mensen zich erin herkennen.
Wat betreft jouw droom van toen; Het lijkt me dat je in de zorg voor je kleine meisje destijds, wellicht soms verdronk in de poel van emotie die het moederschap met zich meebracht. Ook al dacht je dat je dat niet zou gebeuren.
Dank voor het delen.
Esther
Mooie blog! Het doet mij herinneren aan de dromen over mijn kinderen die ik had toen ze klein waren. Ik vond ze toen zo heftig dat ik ben gestopt met dromen. Had ik toen maar geweten wat het me wilde zeggen over mijn onderbewuste. Nog altijd heb ik angst mijn onderbewuste aan te kijken!
Dankjewel Claudia.
Je schaduwkant aankijken kan heel moeilijk zijn. Je hele systeem komt als het ware in opstand en wil de status quo behouden. Toch kan het je ook echt verder helpen in je leven. Ik wens je het vertrouwen in jezelf toe om dit proces aan te gaan.
Esther