Deze zomer had ik tijdens de vakantie een droom die me tot op vandaag bezighoudt. Ik kreeg een beeld over een school kleine walvissen, die aan het zwemmen waren, kleiner dan gebruikelijk. Ikzelf was ook op zee. Waarschijnlijk in een bootje. De zee was niet vlak, maar ook niet stormachtig. Het was zonnig, ontspannen weer. De walvissen deden me denken aan een school dolfijnen, die om de beurt met hun ruggen boven het water uitkomen. Hier waren het kleine walvissen, die met hun staartvinnen boven water kwamen. Het beeld gaf en geeft me een gevoel van ontzag, maar ook van onpeilbaarheid, natuurlijkheid, samen zijn.
Ik voel dat deze droom een belangrijke droom is. Maar ook, dat wanneer ik er woorden aan geef of er een interpretatie op loslaat, de ervaring van de nacht ‘platter’ wordt. Daarom aarzel ik om erover te schrijven. Maar daardoorheen is er iets belangrijks, dat meekomt met de droom. En daar wil ik toch iets over zeggen.
De droom onderzoeken
In droomtechnische zin kun je met deze droom goed werken. Je kunt jezelf vragen stellen als:
• Wat is een walvis voor mij?
• Hoe verschilt een walvis van een dolfijn?
• Waar worden walvissen mee geassocieerd?
• Welke oerverhalen ken ik?
En daarmee kun je ver komen. Deze vragen kun je bij ieder droombeeld dat je krijgt stellen. Maar als ik dieper voel en ervaar, ga ik direct aan de techniek voorbij.
De diepte in – dromen over zwemmen met walvissen
Een walvis staat voor mij voor het oerdier uit de zee. De zee daarbij als oerbeeld van water, van gevoelens. Uit de diepte van de onpeilbare zee rijzen dieren op die niet te bevatten zijn, qua grootte, habitat, leefwijze. Onbegrijpelijk bijvoorbeeld hoe zo’n groot dier zich alleen met plankton uit de zee voedt. En dit komt tot me. Dat ontzagwekkende, dat onpeilbare dat zich aan me openbaart.
Het doet me denken aan de tijd waarin we leven. De grote golven van corona die dagelijks via het nieuws over ons heen spoelen. De onzekerheid die ik ervaar op dit moment. Waar gaat het heen? We anticiperen, maar tasten ook in het ongewisse. De zorgen die er zijn om ziek te worden en hoe dat verloopt. De effecten op de economie. Het afgesloten zijn van sociale activiteiten en de beperking die zo kan worden ervaren. De golven zijn hoog, de wereld onpeilbaar.
Maar daarbinnen kunnen we dus zijn als walvissen. Samen optrekken, onze natuurlijke functies uitoefenen. Niet eens zoveel organiseren en regelen, maar wakker zijn in het moment. Daar waar vertrouwen en hoop is, dit delen en dit ook vormgeven. Het gaat voor mij over het afstemmen en aansluiten op die onpeilbare diepte waarop we zijn aangesloten.
‘Walvis’-momentje
Van de week had ik een ‘walvis’-momentje. Ik reed op een avond naar huis en kreeg de ingeving nog even langs iemand te gaan. Ik moest er zelfs voor omdraaien. Toch gaf ik gehoor aan mijn ingeving en had een fijne ontmoeting die waardevol was. Het stemde me dankbaar. Dat ik te midden van de roerige tijd waarin we leven, mijn afgestemdheid op iets anders dieper vanbinnen, weet te vinden en volg.
Toen Jona in de walvis was
Omdat de droom zo krachtig was, heb ik me opnieuw verdiept in het verhaal van Jona in de walvis. Het verhaal van ommekeer. Jona die als profeet wordt geroepen naar Nineve te gaan en wegvlucht. Hij vlucht over zee, maar treft een zee die zeer stormachtig is. Er wordt geloot en Jona wordt overboord gegooid door zijn mede reizigers om de zee tot rust te brengen. Maar in tegenstelling tot zijn lot van verdrinking wordt hij in een walvis opgenomen en verblijft daar drie dagen en nachten. Daarna wordt hij aan land gebraakt en gaat alsnog naar Nineve waar hij zijn taak uitvoert.
Vaak in dromen, maar ook in dit verhaal, zit wat mij betreft de crux gelijk in het begin. Jona geeft geen gehoor aan waar hij van binnen toe opgeroepen wordt. Als ik dit naar vandaag de dag vertaal zijn er zinnen als; ze zitten niet op mij te wachten, mijn waarheid doet er niet toe, als ik echt mijn stem van binnen volg schieten ze mij af. Ieder mens kent dit. Je vlucht. Maar ook in dit verhaal is de walvis belangrijk. Hierin is de walvis een element van opvangen. Wanneer je in zee belandt en mogelijk ‘verdrinkt’ in zorgen of twijfels, dan is daar de walvis waarin je wordt opgevangen. Je komt tot inkeer en je kunt je weer richten op de diepte die in je huist. Dit kan weer een startpunt zijn om de ingevingen die in je huizen te ervaren en te volgen.
Ik hoop dat de herinnering aan walvisenergie ook jou tot dienst kan zijn. Wil je meer lezen over Jona, lees dan het prachtige boekje Sta op en ga van Hans Korteweg, waar hij het verhaal van Jona in de walvis uitlegt naar de mens en zijn ontwikkeling en taak op de wereld. Ook kun je het lenen in de bibliotheek.
Door: Nanske Kuiken
Dag Nanske,
Pas nu lees ik deze blog van jou. Mooi! De walvis-energie… Ook fijn dat je beschrijft hoe je omkeerde met je auto. Luisteren naar je intuïtie, yes!
Dieren in mijn dromen maken me altijd blij – zelfs als het in een nachtmerrie is. Hun schoonheid, hun pure kracht. Mijn apenziel voelt zich thuis bij mede-dieren.
Ken je het verhaal over de ziel van de walvis? Ik ben het nooit vergeten en het heeft een droomachtige kwaliteit. Je kunt het hier lezen: https://www.beleven.org/verhaal/de_ziel_van_de_walvis
Bedankt voor je inspirerende blog.
Karel Klumpers
Heel mooi om te lezen Nans, ik heb ook zeer geregeld gedacht over Jona in de walvis. Jona bevond zich in het hart van de diepzee, omringd door water en hoge golven. Hij zat in het donker, vertwijfeld zich afvragend of God daar nog was. Hij had hulp nodig en kon zich tot niemand anders wenden dan tot God. Daar, midden in de zee, was zijn eerste gedachte dat hij daar voor God niet meer te zien was.
Zeker wanneer je je bedenkt dat Jona eigenlijk voor een haast onmogelijke opdracht stond. Nineve in die tijd dat het verhaal geschreven is een verschrikkelijke plek waar niemand naar toe durfde en hij vluchtte er zo ver voor weg dat hij ca 1500 km verder werd uitgespuwd.
En Jona deed dat. Hij riep tot de Heer en erkende dat hij Hem nodig had. Het is niet makkelijk om dat te doen wanneer alles wat ons zo gewoon is, wat zo bekend is, lijkt weg te vloeien. Het aardse leven beïnvloedt door een virus waar we geen grip op hebben. Deels in onze eigen invloedssfeer en deels totaal niet.
Net zoals Jona wordt ieder in ons leven geroepen dingen te doen die we liever niet doen. Voor de een is het een ander vergeven, voor de ander omgaan met eenzaamheid, voor weer een ander het verlies van een baan. Steeds blijven zoeken naar een nieuwe balans in een rumoerige wereld.
Dank Nans, ik heb met genoegen je overwegingen ten aanzien van de walvis gelezen. Dank voor het delen. Groet Riek
Mooi dat je (toch weer) uitkomt bij het verhaal van Jona. In mijn beleving is dit een mythisch en archetypisch verhaal, dat ons terugbrengt naar de elementaire beginselen/ oervormen van ons bestaan. Voor mij is Jona ook de mens in de baarmoeder, die op het punt staat om nog een keer geboren te worden. Of misschien herboren: herboren op of in een geestelijk niveau. Naar mijn idee en beleving krijgen wij in deze “donkere”, “afgesloten” tijd de kans om vanuit dit isolement tot nieuwe geestelijke inzichten te komen.
Mooi beschreven Nanske en dat beeld ook van de walvis op zijn rug, in overgave erbij: vol vertrouwen!
Prachtige blog Nanske. Heel herkenbaar en het lezen geeft me een geweldig gevoel van ondersteuning in de tijd waarin we leven. En dan heb ik het niet alleen over Corona. Echt naar ons gevoel luisteren en daar naar handelen is van geweldig belang en oh oh, soms zo moeilijk!
Wat een prachtige droom en uitleg, Nanske. Dankjewel. Die walvisenergie spreekt me zeer aan!